Hello beautiful Indonesia!

De vlucht naar Indonesië, bijna een week geleden, verliep helemaal soepel. Daar eenmaal aangekomen werd het allemaal wat spannender. We hadden nog geen visum, ik had namelijk gelezen dat je beter een visa on arrival aan kon vragen, deze kan je namelijk in het land nog verlengen. Aangezien een standaard visum 30 dagen is en wij hier totaal 6 weken zijn was dit wel nodig. De lieve mensen van het vliegveld hebben ons ontzettend geholpen, aangezien wij, die ook nog alles naar baht/euro aan het omrekenen waren, hadden geen idee hoe we konden betalen voor dit visum. Creditcards zijn in Azië niet zo populair, tot nu toe betalen we bijna altijd met cash. Maar goed, gelijk weer aangenaam verrast door de behulpzaamheid van de Indonesiërs. In Thailand kenden we dit natuurlijk ook al, maar we merken nu al het verschil tussen de inwoners. Waar ze in Thailand best gedisciplineerd zijn en als je ernaar vraagt ontzettend behulpzaam, hebben de mensen hier al direct een vriendelijke uitstraling en bieden ze je hulp aan op een pro-actieve manier. Allebei dus een heel lief volk!

Op de taxi's na dan. Gelijk op de heenweg was er al een chauffeur die zich niet aan de afgesproken prijs heeft gehouden en heeft geprobeerd heel erg om te rijden, ondanks ik met een kaart op mijn telefoon aangaf waar het hostel precies zat. Geen leuke ervaring, hij leek heel vriendelijk, maar dreef je echt in een hoekje toen we moesten afrekenen. De volgende dag hebben we nog zo'n vervelende ervaring gehad met de scootertaxi, die ons lokte met een afspraak voor een mooie prijs maar tijdens het afzetten de prijs heel erg omhoog gooide. Ook hier hebben we, naast een onwijs heftige discussie, niks meer aan kunnen doen, aangezien er allemaal locals (bekenden denk ik) bij gingen staan om hen te helpen. Het ging gelukkig niet om veel geld, maar je krijgt er toch echt een nare ervaring bij.

In het hostel van Jakarta zijn we één nachtje gebleven, de mensen hier waren wel weer onwijs leuk, we hebben toen we aankwamen nog even in de woonkamer met een paar medewerkers gechilld die ook goed gitaar konden spelen. Was een erg gezellige afsluiting van de dag. Jakarta zelf zijn we niet meer ingegaan, de volgende dag zijn we met de trein naar Bandung gegaan. We hebben vanuit de trein naast een onwijs mooi uitzicht op de skyline van Jakarta, een prachtig zicht op het landschap gekregen, ik kreeg er helemaal kriebels van zo mooi. (Rijst)velden, bergen, dorpjes. Een lange reis, maar genoten hebben we zeker. Eenmaal in Bandung hebben we maar de bus naar de guesthouse genomen, aan een taxi durfden we ons even niet meer te wagen.

Bandung was tof. We hadden al een super leuk guesthouse gevonden met mooie kamer en onwijs leuke eigenaar. Hij nam ons en twee andere meisjes uit Engeland mee om de local foods te proberen als ontbijt. Heel anders dan wij gewend waren, maar het was best lekker en vooral gezellig. Toen zijn we de stad ingegaan. De reacties van de locals was weer erg leuk, iedereen roept enthousiast hoi tegen je, je bent daar best bijzonder als lange blonde dame uit het westen. Opmerkelijk is wel dat veel jongeren vooral niet zo subtiel stiekem foto's van je gaan maken. Toen we in een winkelcentrum dit aan iemand vraagde legde ze uit dat ze dit doen om ons aan hun vrienden te laten zien. Ze vinden ons blijkbaar erg mooi en bijzonder. Heel raar voor ons. Van Bandung hebben we veel kunnen zien, even als de geboorteplaats van onze opa. Dit maakte deze bestemming extra speciaal voor ons, door gewoon in die straat te zijn.

Next stop: Yogyakarta. Blijkbaar de leukste bestemming in Java! De hele dag in de trein gezeten, maar je doet het ergens voor hè. En ja hoor, de volgende ochtend vroeg stonden we echt op de Borobudur tempel en wat was ik mijn ogen aan het uitkijken. Leuk feitje, toen ik vorig jaar niet kon lopen en bij mams thuis lag keek ik vaak naar 3 Op Reis. Dennis Storm presenteerde toen een keer een stuk over Indonesië vanaf de Borobudur en de Prambanan en toen heb ik besloten dat ik ook naar Indonesië wilde, om dit met mijn eigen ogen te zien. Toen ik daar stond, zeker niet teleurgesteld, moest ik wel even lachen dat heel de route van onze reis eigenlijk op deze tempel is gebaseerd. Oh, en het was ook best een chill gevoel dat je in plaats van met de been omhoog in bed ligt te kwijlen naar deze tempels, je hier nu staat met een trots gevoel dat je al best ver bent gekomen in een jaar. Na dat gevoel kwam het gevoel van fame. De Aziatische toeristen begonnen binnen te stromen, inclusief school groepen en IEDEREEN wilde met je op de foto. Het begon schattig, het werd beleefd gevraagd, maar het eindigde in het vaststaan midden in een klas waarbij de selfiesticks naar je hoofd zwaaien en volwassenen die je meetrekken om met hun familie te poseren. Heel heftig, ik was blij toen we weer weg waren.

We zijn gister verplaatst naar een ander hostel, om ook een andere buurt van Yogyakarta te zien. Een heel leuk hostel, veel informatie, faciliteiten en in een leuke buurt. We hebben toen door Yogya gelopen en een beetje de toerist uitgehangen in Sultans Palace en alles wat daarbij kwam kijken (het beroemde Water Castle bijvoorbeeld). Het hoogtepunt hiervan was dat we Luwak koffie hebben gedronken, voor ons bekend als keutelkoffie. Hoe we het ene moment staan weg te smelten in de volle hete zon, is het het volgende moment kei hard aan het regenen en onweren. Blijkt ook het regenseizoen van Indonesië te zijn. Dit geeft wel weer een goed excuus om af en toe in het relaxte hostel te chillen. Vanmorgen zijn we wakker geworden van het ochtendgebed om 4:30 uur, het is hier allemaal een stuk islamitischer dan Thailand, maar gelukkig stond de wekker ook een kwartier later. We zijn vroeg, in de hoop toeristen te ontwijken, naar de Prambanan tempel gegaan. En ja hoor, na ons avontuur met het openbaar vervoer systeem, aangekomen bij de tempel en NIEMAND te bekennen. Flink gebruik van gemaakt, lees: er zijn heel veel foto's. Prachtige tempel, nog mooier dan op televisie. ;)

Nu zitten we weer in het hostel, ik heb zojuist alles voor de komende paar dagen geregeld. We nemen morgen de bus, 12 uur rijden naar Cemoro Lawang, een heel klein dorpje bij, jawel hoor, de Bromo vulkaan! Daar verblijven we in een kamer (waar we echt echt niet veel van mogen verwachten) en trekken we 's nachts door de bergen naar een viewpoint op een berg naast de vulkaan om daar de zon te zien opkomen. Vervolgens lopen we terug en maken we nog de hike de vulkaan op. Intensieve ochtend wordt het. Maar wat heb ik hier zin in!!

Brenda en ik gaan nu onze laatste avond in Yogyakarta vieren, zeker weten een van de leukste steden waar we tijdens deze reis zijn geweest.

Veel liefs